b/3-evinizde bulamadık

seninle yaşamak beni delirtiyor

gözlerini belertiyor elleriyle belirtiyor

dişlerini sıkıyor sesini kısıyor

dedirten bunu bana yine benim sana

bak, diyorsun karşı apartmanda

çatı katının balkonunda

geç bir kahvaltı yapan

o erkek ve kadına

hayalim buydu yalnızca

gerçeği bırak

hayalimiz bile yapamadım

kendi soluna leğen kemiğine

yasladığın “masumiyet” kolisi

içinde en üstte bi’ çift çizme

ve eşantiyon bir ciltli defter

sana aldığım bir kitapsa

tek şey bırakmadığın rafta

henüz tek toz üzerine konmamış

iki yerin altını çizmiş

bana böyle veda etmiş

“sen galiba hayattan korkuyorsun”

ve

“her bi’ boku siktireden o herif

olmaktan da hoşnutsun,

aklını başına toplamalısın”

ve salondan odamıza bir daha

çıkamayacağımız merdivenimizde

bıraktığın yedek anahtarın

aslı da kalmayacak

iki katı gibi evin

ikiye katlandım kendi üzerime

son dubleyi vurdum dublekste

çekip çıktığım kapıda

tırnaklarının son izleri

tahrip etmiş zamklı kağıdı

üzerinde sonsuza dek geçerli bir not:

“sizi evinizde bulamadık…”