Güzelliğin Hep Güzel Kalsın Deyü

meşhurluğumdur

kendimi fırlatılmış baltaların önüne atmak ve

afilli ölümler uğruna çatlasın diye küheylan

mızraklarla oyalamak

damarlarımda akan kan morarmış tırnağımda toplanırken

ürkünç yanıydı çocukluğumun

teravih akşamları en ön safa koştuğum vakitler

önümdeki mermerlerde varsaydığım mahluklar

oysa ötesini nereden bilecektim turuncu bir bandananın

ve bir heykelde, inin cinin top oynadığı damarların

bana, sen delirmişsin michalengelo dedirteceğini

meğerki insanlıkla göz bebeklik arasına

idealleştirilmiş tarihin kapısında methiyeler dizmek üzere

ve uçakların hep gövdesini gözlemekle

yani yarına varacak seferlerin hep gerisin gerisinde

buna nefes almak denilen yerde

eski zamanları kehanet saymak giriyormuş

gençliğe değil geçliğe yaktığım tütsüde anladım

geçince çok şey çok türkü dinleyecek kadar

ve varoluşu eskisi kadar yıldızlara anlatmadığımda

yani nihayetinde ağıt hikayelerinin

gecenin zülfiyâre değen yanı

buhranlı köpükleri doldurmak oldu

artık ne elimde baltalar, ne kalbimde rical

ben zaten bülbül değilem bağ içinde gezemezem

zehir zemberek baldıran ağılar tenimi de

bir güzel düş göremezem

güzelliğin hep güzel kalsın deyü