son sözler

saatin kaç olduğunu

adı saat olan bir şeyden

kaç kişi soruyor?

pillerin sarsmadığı

akrep ve yelkovanlar

zamanla ölçülmeyen zaman

mahvımıza akacak

öldürdüğümüz ama defnetmediğimiz

boş vakitler açıkta kalacak

sırtlarımız sevişmelerin öncelerine

dönülecek artık ve

ellerimiz sünger çizikleri

kaplı kadehleri

bandrolsüz makaronları doldurmaktan

başka işe yaramayacak

çalar saat zilleri

tik takları israfil gibi çağıracak

saniyelerle kaplı bir mahşerde

ertelemelerin cehennemine kurulacağız

duvarlarında on iki sayıya yer yok

saatin bir duvarlık yeri yok

örümcek ağlarına takılmış

kumu siyah bir kumsalda

kazılı adların

öneminin kalmadığı

taş yürekli bir kaya

göğe hasret deniz yıldızı

denize düşkün gök

an ki

tüp ocağında sigaramı yakıp

yaslandığım dağın eteğinin

altına bakıp…

(tıkanıyorum!)

zamanın ölümü mevzubahisse

mutluluk sadece birkaç sözdür:

“yüzümü de sırtımı da dönemediğim bir geçmiş/ ne peşimi bırakıyor ne de önümden çekiliyor/ dönemeyeceğim bir geriyi de/ bir yerinden sonra olamayacağım ileriyi de/ şimdilik sadece şimdiyi sevmeliyim”

11/6-8/7/24

2.11