Yazgının Kayıp Zamiri

I

buğusu damlaya dönüşen camların ardında

yangınlı yele karışır kırışan her şeye

dönülmezliğin kara yazgısı sindiğinde sineye

vurgundan farkı kalmamak üzre eser yangınlı yele

bakakalmanın bileylediği kirpiğin suyunda yansıtır

ruhkakan kuşunu çilesinden çillenen aynalar

nidâ duyulur mendillerin kana kan kattığı yerde

çalamalı ağaçlarda kendini kaybeden rakkas

ışıkların mitolojik yanlarında yüründüğünde yol

bir müjdeli haber bekleyedurmanın sargısında sahil

kadehe konulan incidir inceliğinden incelen yalım

katreye katran devrildi, içinde düğümlü aşeka

rüyalardan kaçılabilir belki ama şakağa daima değecek asa

yazgının gerçeği is gibi kokmakta, türkü çığrıldıkça çığrılmakta

uyanılır kan ter içinde revnağı telaşlı duvarlarla

odundan bir gelin heykeli, peçesi yırtılmakta  

gülâbdanlar gül suyu arayadurur oysa hâlâ karanfillerde kan

göğsünden göçen kehkeşana bak! bir kabir kaldı bir de ona koşan sultan

zehir sızdıkça zamanın aksine, gülibrişimlerdir hülyalı mazide reyhân

dalıp gitme Mecnûn; artık ne Nevâî ne de Fuzûlî geçer bu Kerbelâ’dan

adın şâir diye ayyuka çıkmış ey Garîb n’ola

ya dilin kesecekler ya başın Nef’î-meşreb m’ola